پِیوان..

به کارِ ریختن

نه انقدر که گِل به جرزهای تنم

هیچ به تیره ای از نوشتنت اما شبیه نیست

به قوم ِ کارکشته ی لاس..

از وقتی حرف میزنم به تو فکر میکنم که چه هستی و بعد میابمت

پِی وان ِ این همه انجیر بر درخت چه بوده

بی انکه شیرین

یا به دهان ببرم؟

و میترسم از کلماتی که دور ریختم

بی آن که دوست دارمت